- 7 Tem 2012
- 18
- 0
- Cinsiyetiniz nedir?
Merhaba forum ahalisi;
Girizgah
İlk deneyim mesajımı Damla Egeli Hanım'a dair yazıyor olmaktan büyük keyif duyuyorum. Yanından ayrılalı henüz 10 dakika oldu (kendisi komşum sayılır). Bu yazıyı kaleme almakta sabırsızlanıyorum çünkü onunla beraber yaşadığımız ve biraz sonra tarif etmeye çalışacağım "Telvin" halini kaybetmeden, daha yaşadıklarımızın ruhumda bıraktığı renk (levn) dağılmadan üzerimdeki etkileri sizlere aktarmam gerekiyor. Öyle ki, şu an klavyenin karşısında, arka fonda (konumuzla hiç de alakasız olmayan bir şarkıyla - Dream Theater'dan "A Change of Seasons" ile) onun sesi zihnimde gidip gelirken, ruhumun derinlikleri renkten renge geçişle, yani telvin ile dalgalanırken, halden hale seyahat hala devam etsin istiyorum. Bu yazı, bu müzik ve bedenim (Mesleki deformasyon ile - felsefede yer etmiş Derrida'nın meşhur yazısının başlığı "Bu yazı, bu ateş, ve Bedenim"den esinlenerek- ) hala "O anların" etkisinde levn - ü - levn (renk ve renk) dalgalanmakta.
Naat (yani övgü)
Kapı açıldığında esrarlı bir bakış sardı etrafımı. Kuşatıldım sırrı ile gizemli bakışın. Ve değdi gözlerimin çekingen didesine yine bir çekingen bade. Halet-i ruhiye o an başladı dalgalanmaya. Renkler sükunda idi ilkin. Sakinliği bir ayna deldi. Umudum bir ötekiydi; bu aynada buldum bir Ben'i; unuttum kendimi.
- Arasöz - Ya da Antrakt -
Şimdi durum şudur ki öncesinde zaten 6 aylık bir depresif dönemin etkisinden çıkmak için eski defterleri karıştıran bir zat olarak etraftaki nev-i şahsına münhasır pek muhterem partnerler zihnimi uzun süreden beri meşgul etmekteydi. Amma velakin, Damla Egeli Hanım'ı ziyaret etmek şuurumun derinliklerini hali hazırda zaten meşgul etmekteydi. Gerisi sadece forumda ve nette vakit öldürmeceden ibaretti...
Bir pazar...hürriyet ilan olunmuştu...şehir bomboştu...telefon da zaten icat olmuştu...ne yapalım...abandık telgrafın tellerine, çaldı telefon: Ne mi oldu....zevk ertelendi. Niye mi? Çünkü telefondaki ses, tereddüt etmeyen ama çekingen, bilinmedik ama inanılmaz derecede tanıdık, emin değil ama kararlı bir sesti. Bir de, eskiden tanıdığım bir hanım arkadaşın sesini işitir gibiydim (Evet, insanın yatmak istemediği ama çok yakın olmak isteyeceği ve sevdiği hanımlar vardır...)
Yarına kaldı ümitler. Bilhassa iyi ki yarına kaldı ümitler...Yorgun ama azgın savaşçıdansa, dingin ama hararetli dost olmayı yeğlerim...
Ve işte pazartesi geldi: Ertesi geldi halimin. Sabah rehaveti ilk iş Damla Egeli aranır. İletişim zordur. Bir durum vardır. Acaba ben miyim? Yanlış bir mesaj mı bıraktım?..Başka eskortlara bakılır...(ama hep nafile...zaten öyle olsun istenir...nafile olsun ki asıl ibadet Damla Egeli'e saklansın....)...
Halim kalmadı, bu akşam artık ya alelade bir "eskort" ile vakit geçireceğim ya da içkiye abanıp halimin kendi telvinine suni teneffüs yaptıracağım derken....
Bir mesaj geldi: "3-4 gündür canım sıkıldı bazı olaylara, kusura bakma" minvalinde. Sonra, tam da muhitte dışarda (Nişantaşı) yemek yerken mesajlar geldi. Oruçlıu olmamama rağmen ibadet edercesine yemek yerken, Damla Egeli hanım'ın mesajlarıyla doymuş ve onun beklenmedik bu mesajına şükredip yemeğimi talı niyetine yemiştim. Artık Telvin hem midemde, hem ruhumda, hem de uzun zamandan beri yaşamadığım "sms ile kız arkadaş sohbeti" heyecanını hissettiğim kalbimdeydi...
- Arasöz ya da Antrakt Sonu -
Ruh halim coşmaktaydı...Heyecan, atalete müptela olmuş depresif bedenimde manik bir arzu yaratmıştı...Ama henüz bastırılan daha geri dönmemişti....Renkler daha içimden fışkırmamıştı....
Sohbet koyu başladı; öyle ya telvinin telvesine koyu yerinden başladık...önce sanki 40 yıllık dostmuş gibi bir muhabbet (kahve yoktu ama biz önce muhabbette tortudan, telveden içerek başladık...Sonra dopamin salgısını tetikleyecek ana aktivite birden beliriverdi - kahvesiz bir kafein coşkusu (nasıl oldu anlayamadım - bir el, zaten çekingen ama istekli olan elime sürtünmedeydi - amenna yeter ki sürtünsün). Sonra Arzunu hızlı virajına bir anda sürüklendik...Bir anda normal insanların uyuduğu odadaydık. Fakat hala normaldik...delilik yoktu ama nesl-i cünün inkişaftaydı (yani deliliğe ramak kalmıştı). (Bu arada yaş otuz daha yol yarılanmamış...ama serde var delilik... - e tabi iş esrarın keşfi olunca asıl olay felsefe falan değill, hazzın dostluk ile yeniden inşası...aslında tersi olması lazım tabii ama partnerlere ihtiyaç duyanlar olarak zaten "mağlubuz galibiyet yolunda diyelim" - anlayan anlar dostlar -). Delirmek için bir kaç hamle yapıldı, zatımın genel durgunluğu aynaydı Damla Egeli'e gerçi, ama o da bu deliyi deliğinden çıkarmasını becerekti pek ala...Biraz sonra...
Biraz suni teneffüs oldu demesem yalan olur. Hayat kurtarıldı. Ama o anda nefese (yani ruha) ihtiyaç duyan ve baygın olan ben için ilk yardım anı hatırlanamayacak derecede sarsıcıydı. Suni teneffüs ile nefes değil arzu aldım içime ve kalbimin o anda attığını hissettim. Evet ayılmaktaydım. Evet yeni bir renge mazhar olmuştum. Evet sarsılmış ve titremiştim. Ve rengim değişti.
TELVİN
Devam etmek gerekirdi hayata. Hele ilk nefes arzu ise. Rengarenk ve rengahenk. Uyumdu muhabbetin rengi. Kah mor kah sarı. Ama hep Mor külhani. Külhani idi çünkü. Külhaniydi ve aradı diktreşti. Diklenirdi şakasına. "Yerdi" rengimi. Bir anda durulur bir anda coşardı. Renkten rengeydi...Ve kah muhabbet ederken sevişir kah sevişirken gülerdik (değil mi Damla Egeli?
). Sonra renkler beden, bedenler ruh oldu, ritmler de bedenler gibi değişti, kah durgun kah atak oldu...Renkler durmasındı...arzu durmasındı...buseler tükenmesindi...(sabaha kadar buse ile demlenilseydi)...ama zaman da durmazdı heves de...(ne demiş Baki : Heves kuşu durmaz uçar - ama benimki Damla Egeli'nin kollarına takılmıştı)...
Ve telvin devam etmekteyi..
Bu tazıyı okuyanlarla, okuyup da yeni telvinler yaşayacak olanlarla...
Ve Damla Egeli Hanım'ın ikimizin de duygusal olarak en durgun halimizde olmamıza rağmen o "halet-i ruhiyeyi" ayna gibi birbirimiz üzerinde değiştirerek gerçek bir ruhani ve bedeni gökkuşağına çevirecek sırra sahip olması yeterliydi. (işte asıl sır burada: İkimizin de ortak bir sırrı vardı ve bu halet-i ruhiyeyi hayal ettiğimini ötesinde değiştirdi - bilirsiniz, aynanın yansıtmasını sağlayan malzemeye de "sır" derler)
O halde Şair Şeyh Galip'ten (biraz değiştirdiğim) şu beyit ile bitireyim de Telvinimiz ebedi olsun (Orhan Pamuk'un "Kara Kitap"'ında alıntıladığı bir beyit):
Çaldımsa Miri Malı Çaldım
Sırrını Damla Egeli'den aldım
(Orjinalini bilen bilir)
Bugün benim Aynam Damla Egeli, muhabbetimiz ise Miri Malı olamayacak cinste özel'di...Ama samimi olanlar için o mal kendini Damla Egeli'e sunandır. (Yani bu hikayedeki beden ben, ruh da Damla Egeli idi)
Malın aslında ise beden değil ruh var. O da halden hale girer ve Durmaz UÇAR.
P.S: Yanından Ayrılırken Damla Egeli Hanım "çok renkli bir kişiliksin" dedi (tişörtümün lila rengini kast ederek). Ve renk Lila - mor idi. Bilirsiniz Mor Uzak Doğu'da Ruhun ulaştığı en dingin halet-i ruhiyetin rengidir. Şu anda dinlediğim müzik de bunu ima ediyor (Dream Theater - This is the Life - Hayat budur)
Bütün Mor külhanilere selamla,
Ve Damla Egeli Hanım'a teşekkürlerimle,
Girizgah
İlk deneyim mesajımı Damla Egeli Hanım'a dair yazıyor olmaktan büyük keyif duyuyorum. Yanından ayrılalı henüz 10 dakika oldu (kendisi komşum sayılır). Bu yazıyı kaleme almakta sabırsızlanıyorum çünkü onunla beraber yaşadığımız ve biraz sonra tarif etmeye çalışacağım "Telvin" halini kaybetmeden, daha yaşadıklarımızın ruhumda bıraktığı renk (levn) dağılmadan üzerimdeki etkileri sizlere aktarmam gerekiyor. Öyle ki, şu an klavyenin karşısında, arka fonda (konumuzla hiç de alakasız olmayan bir şarkıyla - Dream Theater'dan "A Change of Seasons" ile) onun sesi zihnimde gidip gelirken, ruhumun derinlikleri renkten renge geçişle, yani telvin ile dalgalanırken, halden hale seyahat hala devam etsin istiyorum. Bu yazı, bu müzik ve bedenim (Mesleki deformasyon ile - felsefede yer etmiş Derrida'nın meşhur yazısının başlığı "Bu yazı, bu ateş, ve Bedenim"den esinlenerek- ) hala "O anların" etkisinde levn - ü - levn (renk ve renk) dalgalanmakta.
Naat (yani övgü)
Kapı açıldığında esrarlı bir bakış sardı etrafımı. Kuşatıldım sırrı ile gizemli bakışın. Ve değdi gözlerimin çekingen didesine yine bir çekingen bade. Halet-i ruhiye o an başladı dalgalanmaya. Renkler sükunda idi ilkin. Sakinliği bir ayna deldi. Umudum bir ötekiydi; bu aynada buldum bir Ben'i; unuttum kendimi.
- Arasöz - Ya da Antrakt -
Şimdi durum şudur ki öncesinde zaten 6 aylık bir depresif dönemin etkisinden çıkmak için eski defterleri karıştıran bir zat olarak etraftaki nev-i şahsına münhasır pek muhterem partnerler zihnimi uzun süreden beri meşgul etmekteydi. Amma velakin, Damla Egeli Hanım'ı ziyaret etmek şuurumun derinliklerini hali hazırda zaten meşgul etmekteydi. Gerisi sadece forumda ve nette vakit öldürmeceden ibaretti...
Bir pazar...hürriyet ilan olunmuştu...şehir bomboştu...telefon da zaten icat olmuştu...ne yapalım...abandık telgrafın tellerine, çaldı telefon: Ne mi oldu....zevk ertelendi. Niye mi? Çünkü telefondaki ses, tereddüt etmeyen ama çekingen, bilinmedik ama inanılmaz derecede tanıdık, emin değil ama kararlı bir sesti. Bir de, eskiden tanıdığım bir hanım arkadaşın sesini işitir gibiydim (Evet, insanın yatmak istemediği ama çok yakın olmak isteyeceği ve sevdiği hanımlar vardır...)
Yarına kaldı ümitler. Bilhassa iyi ki yarına kaldı ümitler...Yorgun ama azgın savaşçıdansa, dingin ama hararetli dost olmayı yeğlerim...
Ve işte pazartesi geldi: Ertesi geldi halimin. Sabah rehaveti ilk iş Damla Egeli aranır. İletişim zordur. Bir durum vardır. Acaba ben miyim? Yanlış bir mesaj mı bıraktım?..Başka eskortlara bakılır...(ama hep nafile...zaten öyle olsun istenir...nafile olsun ki asıl ibadet Damla Egeli'e saklansın....)...
Halim kalmadı, bu akşam artık ya alelade bir "eskort" ile vakit geçireceğim ya da içkiye abanıp halimin kendi telvinine suni teneffüs yaptıracağım derken....
Bir mesaj geldi: "3-4 gündür canım sıkıldı bazı olaylara, kusura bakma" minvalinde. Sonra, tam da muhitte dışarda (Nişantaşı) yemek yerken mesajlar geldi. Oruçlıu olmamama rağmen ibadet edercesine yemek yerken, Damla Egeli hanım'ın mesajlarıyla doymuş ve onun beklenmedik bu mesajına şükredip yemeğimi talı niyetine yemiştim. Artık Telvin hem midemde, hem ruhumda, hem de uzun zamandan beri yaşamadığım "sms ile kız arkadaş sohbeti" heyecanını hissettiğim kalbimdeydi...
- Arasöz ya da Antrakt Sonu -
Ruh halim coşmaktaydı...Heyecan, atalete müptela olmuş depresif bedenimde manik bir arzu yaratmıştı...Ama henüz bastırılan daha geri dönmemişti....Renkler daha içimden fışkırmamıştı....
Sohbet koyu başladı; öyle ya telvinin telvesine koyu yerinden başladık...önce sanki 40 yıllık dostmuş gibi bir muhabbet (kahve yoktu ama biz önce muhabbette tortudan, telveden içerek başladık...Sonra dopamin salgısını tetikleyecek ana aktivite birden beliriverdi - kahvesiz bir kafein coşkusu (nasıl oldu anlayamadım - bir el, zaten çekingen ama istekli olan elime sürtünmedeydi - amenna yeter ki sürtünsün). Sonra Arzunu hızlı virajına bir anda sürüklendik...Bir anda normal insanların uyuduğu odadaydık. Fakat hala normaldik...delilik yoktu ama nesl-i cünün inkişaftaydı (yani deliliğe ramak kalmıştı). (Bu arada yaş otuz daha yol yarılanmamış...ama serde var delilik... - e tabi iş esrarın keşfi olunca asıl olay felsefe falan değill, hazzın dostluk ile yeniden inşası...aslında tersi olması lazım tabii ama partnerlere ihtiyaç duyanlar olarak zaten "mağlubuz galibiyet yolunda diyelim" - anlayan anlar dostlar -). Delirmek için bir kaç hamle yapıldı, zatımın genel durgunluğu aynaydı Damla Egeli'e gerçi, ama o da bu deliyi deliğinden çıkarmasını becerekti pek ala...Biraz sonra...
Biraz suni teneffüs oldu demesem yalan olur. Hayat kurtarıldı. Ama o anda nefese (yani ruha) ihtiyaç duyan ve baygın olan ben için ilk yardım anı hatırlanamayacak derecede sarsıcıydı. Suni teneffüs ile nefes değil arzu aldım içime ve kalbimin o anda attığını hissettim. Evet ayılmaktaydım. Evet yeni bir renge mazhar olmuştum. Evet sarsılmış ve titremiştim. Ve rengim değişti.
TELVİN
Devam etmek gerekirdi hayata. Hele ilk nefes arzu ise. Rengarenk ve rengahenk. Uyumdu muhabbetin rengi. Kah mor kah sarı. Ama hep Mor külhani. Külhani idi çünkü. Külhaniydi ve aradı diktreşti. Diklenirdi şakasına. "Yerdi" rengimi. Bir anda durulur bir anda coşardı. Renkten rengeydi...Ve kah muhabbet ederken sevişir kah sevişirken gülerdik (değil mi Damla Egeli?
). Sonra renkler beden, bedenler ruh oldu, ritmler de bedenler gibi değişti, kah durgun kah atak oldu...Renkler durmasındı...arzu durmasındı...buseler tükenmesindi...(sabaha kadar buse ile demlenilseydi)...ama zaman da durmazdı heves de...(ne demiş Baki : Heves kuşu durmaz uçar - ama benimki Damla Egeli'nin kollarına takılmıştı)...Ve telvin devam etmekteyi..
Bu tazıyı okuyanlarla, okuyup da yeni telvinler yaşayacak olanlarla...
Ve Damla Egeli Hanım'ın ikimizin de duygusal olarak en durgun halimizde olmamıza rağmen o "halet-i ruhiyeyi" ayna gibi birbirimiz üzerinde değiştirerek gerçek bir ruhani ve bedeni gökkuşağına çevirecek sırra sahip olması yeterliydi. (işte asıl sır burada: İkimizin de ortak bir sırrı vardı ve bu halet-i ruhiyeyi hayal ettiğimini ötesinde değiştirdi - bilirsiniz, aynanın yansıtmasını sağlayan malzemeye de "sır" derler)
O halde Şair Şeyh Galip'ten (biraz değiştirdiğim) şu beyit ile bitireyim de Telvinimiz ebedi olsun (Orhan Pamuk'un "Kara Kitap"'ında alıntıladığı bir beyit):
Çaldımsa Miri Malı Çaldım
Sırrını Damla Egeli'den aldım
(Orjinalini bilen bilir)
Bugün benim Aynam Damla Egeli, muhabbetimiz ise Miri Malı olamayacak cinste özel'di...Ama samimi olanlar için o mal kendini Damla Egeli'e sunandır. (Yani bu hikayedeki beden ben, ruh da Damla Egeli idi)
Malın aslında ise beden değil ruh var. O da halden hale girer ve Durmaz UÇAR.
P.S: Yanından Ayrılırken Damla Egeli Hanım "çok renkli bir kişiliksin" dedi (tişörtümün lila rengini kast ederek). Ve renk Lila - mor idi. Bilirsiniz Mor Uzak Doğu'da Ruhun ulaştığı en dingin halet-i ruhiyetin rengidir. Şu anda dinlediğim müzik de bunu ima ediyor (Dream Theater - This is the Life - Hayat budur)
Bütün Mor külhanilere selamla,
Ve Damla Egeli Hanım'a teşekkürlerimle,
